Αφηγήσεις με έναν χρόνο παραπάνω σοφία

Οι ιστορίες που ξεκινούσε να μας πει ο πατέρας μου ήταν ήδη γνωστές. Τις είχαμε μάθει απ’ έξω και αν καμιά φορά τύχαινε να μας εξιστορήσει κάποιο γεγονός της ζωής του, που δεν το είχε αναφέρει ξανά (όπως αυτό, για παράδειγμα, που είχε βάλει πριν πολλά χρόνια, στον καφέ της πεθεράς του καθαρτικό) , τότε τα αφτιά μου άνοιγαν περισσότερο, καθώς και τα μάτια μου στρογγύλευαν και κατέγραφα μέχρι και την αναπνοή που χρησιμοποιούσε σαν κόμμα.

Ευτυχώς που η ζωή του ήταν γεμάτη, πλούσια από εμπειρίες. Η κάθε ιστορία του ήταν ξεχωριστή από τις άλλες, μπορούσε να τη διηγηθεί ως αυτοτελές επεισόδιο στη ζωή του, μπορούσε όμως και σαν συνέχεια μιας αλυσίδας συμβάντων να τη συνεχίσει και μετά να πάει σε μια άλλη, εξίσου συναρπαστική και μετά σε άλλη και σε άλλη. Σωστός παραμυθάς.

Μπορεί λοιπόν, οι ιστορίες του να λειτουργούσαν αυτόνομες, όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τον πατέρα μου σαν ήρωα και άρα την κατάθεση της ψυχής του σε καθεμιά από τις ιστορίες αυτές.

Σε κάθε στιγμή της ζωής του, με βάση τις ιστορίες του, αναδύονταν αυτά τα στοιχεία της ψυχής του που τον χαρακτήριζαν ως ευαίσθητο, έντιμο και ανθρωπιστή.

Όμως αυτό που με μάγευε περισσότερο στις άπειρες αφηγήσεις  του για τα παιδικά του χρόνια, τα χρόνια της Κατοχής, τα χρόνια που έζησε σκαστός στην Αμερική, τα χιλιάδες ταξίδια του με τα εμπορικά καράβια, για τις σχέσεις του με τους ανθρώπους τους δικούς του και τους ανθρώπους της στεριάς, αυτό που με συγκινούσε περισσότερο ήταν που η κάθε επανάληψη μιας ιστορίας ήταν πιο σοφή. Ήταν πιο γεμάτη, πιο μελωμένη, πιο κατασταλαγμένη, πιο ώριμη. Έβγαινε η πραγματική εικόνα της  ιστορίας, η πραγματική διάσταση, η αληθινή ματιά που οι άνθρωποι είχαν δώσει στα γεγονότα.

Πιο παλιά, όταν ξεκινούσε μια ιστορία που την είχα ακούσει κάμποσες φορές, δυσφορούσα. Αργότερα όμως διαπίστωσα ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό στην κάθε του διήγηση, οι ιστορίες φαίνονταν πιο μεγάλες μέσα στον χρόνο, πιο έξυπνες!

Τότε έμαθα, κι έτσι κάθε φορά που ξεκινούσε μια ιστορία, και ας ήταν η ίδια, ήξερα ότι θα ήταν πιο ωραία. Υπήρχε διάθεση αυτοκριτικής και αντικειμενικότητας, αλλά και αυτό: η κάθε ιστορία ήταν ντυμένη περισσότερη σοφία, εσωστρέφεια και αλήθεια.

Σ.Π.Β.